DAG 4
Vandaag vertrekken we naar Blanche Marie en de Nickerie rivier, een trip van 8/9 uur met de wagen over grotendeels zandwegen. Onderweg zie je niet anders dan oerwoud met sporadisch enkele dorpjes. Deze zijn vaak niet meer dan enkele bouwvallige hutten naast de weg. Verder zo nu en dan een kreek en een rivier, vaak met bruggen in een voor ons bedenkelijke staat. Een mooie maar vermoeiende trip door het continu heen en weer slingeren in de wagen. Maar uiteindelijk komen we om ongeveer 15 uur aan in de Lodge van Blanche Marie. Het geheel ziet eruit als een aaneengeknutseld geheel van kleinere gebouwen. De kamers zijn echter proper met een gezamenlijk toilet en douche even buiten de kamer. Het uitzicht over de rivier is er prachtig, en na het uitpakken staan we dan ook enkele minuten later aan het water met een spinhengel. Ik krijg er enkele beten, meestal vlak na het inwerpen tegen de overkant. Het lukt me echter niet om ook maar een vis te landen, ze weten zich allen met veel capriolen uit het water los te schudden. Veel tijd hebben we echter niet, want Norman neemt ons mee naar de watervallen. Hier vissen we op Anjoumara, een prehistorische uitziende vis, met een gevaarlijk gebit. De meeste vissen hier hebben trouwens altijd wel gevaarlijke tanden, stekels of iets anders, minder aangenaam om mee kennis te maken. Omdat er hier volop takken op de bodem liggen vissen we met dobbers. (ook al iets dat we niet bij hadden), met als aas stukken vis. Norman vangt binnen enkele minuten zijn eerste vis. Een Anjoumara van ruim 4 kg. In totaal wist Norman drie vissen te landen die avond. Dat was trouwens typisch voor Norman, hij toonde u hoe te vissen door steeds de eerste vis weg te vangen. Probeerde hij een nieuwe plaats, dan zij hij: ik kijk eerst even of ze er zitten, waarna hij een vis ving en wij daarna mochten proberen of er nog meerdere waren. Later sprak ik hem er over aan, maar hij hing er niet echt op in , met als resultaat dat ik daarna steeds probeerde voor Norman in te leggen, waarvoor je soms enorm rap moest zijn. Zelf kreeg ik die avond twee beten, waarvan ik een vis verspeelde omdat ik hem uitdrilde en daarna over de rotsen moest binnentakelen, en hij alsnog wist te ontsnappen. De tweede was iets makkelijker te landen omdat ik op dat moment plat op de oever stond. Beiden waren ongeveer identiek van gewicht : circa 4 kg. De anjoumare is een felle vechter die door springen en schudden met het hoofd meer dan eens de haak loskrijgt. De enige manier om dit niet tegen te komen, is hem zoals Norman doet, met zwaar materiaal binnen takelen, maar daar moet je dan ook zelf voor kiezen. Aan mij is deze manier niet echt besteed, maar het is wel het effectiefst. Helmut mist zijn eerste vis, en krijgt daarna geregeld beet van een sidderaal die een mooi rondje uit zijn aasvis eet, maar niet te vangen is aan deze grote haken. Als het begint te schemeren stoppen we met vissen, en keren terug voor het avondmaal dat door Norman bereid wordt. Na het eten kunnen we het niet laten om nogmaals naar de rivier te trekken. Achter de laatste hut van de lodge is een iets diepere plaats in de rivier, en gewapend met een olielamp en hoofdlampen, willen we hier nog enkele uren vissen. Zelf probeer ik het met kunstaas, maar dat blijkt in het donker niet goed te werken. bij de twee beten die ik kreeg was ik steeds te laat met aanslaan. Helmut start met een dobber, en ook dat werkte niet bij gebrek aan licht. Daarna koos hij voor een schuiflood op de bodem. Nu kreeg hij wel geregeld beet, maar ondanks de stalen onderlijn werd deze keer op keer overgebeten. Met veel moeite lukte het ons toch, door vlug aan te slaan, een vis te landen. Het was een Piranha van ruim 1 kg, niet verwonderlijk dat onze toch dunne stalen onderlijnen overgebeten werden, zeker als je het gebit van zo'n kereltje bekijkt. Om 1 uur kregen we problemen met onze lampen, zodat we verplicht waren te stoppen, en niet verder konden experimenteren.

DAG 5
Norman neemt ons vandaag mee in het bos! Wat wil zeggen dat we via bospaden met de wagen zo dicht mogelijk bij de rivier parkeerden. Daarna volgde een tocht door de jungle over en tussen lilianen en doornstruiken van ongeveer een half uur. Het te volgen pad was vaak niet echt te zien, en verdwalen was beslist niet uitgesloten. Bij een temperatuur van meer dan 40 graden beslist geen ontspannende tocht. De visplaatsen die we hier aandeden waren mooi, maar voor drie vissers vaak te beperkt in omvang. Daarbij waren onze hengels veel te lang en te fragiel om er mee door de jungle te wandelen. Om de minuut bleven ze wel ergens achter een doornstruik vast hangen. Herman zijn korte en stevige boothengel was hiervoor beter geschikt. Daarbij namen wij veel te veel materiaal mee, ikzelf zelfs twee hengels en een reuze tas kunstaas. Zo deden we een drietal plaatsen aan, waarbij we in de diepere gedeelten met een dobber en visaas de vis trachten te verleiden. Resultaat : Norman 2 vissen, ik 1 vis. Allen Anjoumara van circa 4 kg. Omstreeks 3 uur waren we terug in de lodge, waarna we in de nabije rivier nog wat met kunstaas visten. Resultaat 3 Piranha's en enkele missers .

DAG 6
Vandaag gaan we met een Kano de rivier stroomafwaarts af. Een kleine motor van 5 PK moet ons de terugweg iets gemakkelijker maken. Als we de boot zien, hebben we onze bedenkingen over de stabiliteit. Vissen vanaf de boot is reeds bij voorbaat uitgesloten. In laatste instantie besluit ik nog de bagage in een plastiekzak te stoppen, wat achteraf een goed idee bleek te zijn. De rivier is hier afwisselend ondiep met kleine stroomversnellingen, waarbij we soms uit de boot moeten om deze over de rotsen te krijgen, en andere rustig stromende diepere gedeelten. Bij de derde stroomversnelling loopt het echter al mis. De houten kano gaat plots verkeerd door een stroomversnelling waarbij de neus van de boot in de takken en bomen van de oever vast komt te zitten. Voor een van mijn hengels is dit catastrofaal en breekt de top af. Ondertussen krijgt de stroom greep op de schuin liggende boot en duwt deze in enkele seconden onderwater. Terwijl Helmut de hengel tracht te redden, grijp ik de bagagezak en de overige hengels en aas, de boot onderwijl tegenhoudend met mijn lichaam. Met veel gevloek geraken we echter na een tijdje uit onze penibele situatie, en op het droge. Resultaat, een gebroken hengel, een doos met negen pluggen, ons rantsoen en een deel van de drank, en een machete kwijt. Gelukkig bleef onze camera droog, en was iedereen ongedeerd. Door dit ongeluk beperkten we onze trip dan ook door de rivier slechts nog enkele kilometer af te varen, over rustiger stroken weliswaar. Onze eerste en ook verste aanlegplaats was een brede rivierbocht. Vanaf de oever visten we in het diepere gedeelte van de buitenbocht. We deden dit zowel met dobber als schuiflood. Geregeld kregen we beet, maar het was niet de verwachte Anjoumara, maar Piranha die ons aas nam. Na enkele vissen besluit Norman daarom terug te varen. Stroomafwaarts de stroomversnelling waar onze boot zonk, proberen we het nogmaals. Ditmaal in een inham zijwaarts van de eigenlijke stroom. Vanaf enkele rotsen werpen we ons aas dicht tegen de oever aan met een dobber en het aas op een diepte van 1.5 meter. Het is terug Norman die de eerste beet krijgt, en een Anjoumara land van circa 4 kg. Ook helmut krijgt beet, maar weer weet de vis te ontsnappen, ditmaal door zich vast te zwemmen in stenen en struiken. Ik besluit daarop om de pin uit de dobber te verwijderen, en werp deze nu als schuifdobber midden in het rustig gedeelte. Zoals bijna steeds als er Anjoumara aanwezig is volgt de beet binnen vijf minuten. Ik laat de vis rustig het aas nemen, en sla pas aan als hij voor de tweede maal lijn neemt. Onmiddellijk na het zetten van de haak besef ik dat het hier een iets groter exemplaar betreft. De vis gaat enkele malen op hoge snelheid door de slip, de runs zijn aan de korte kant, maar enorm krachtig. Als de vis voor de eerste maal in al zijn glorie uit het water jumpt wil ik deze vis absoluut binnen halen. De slip wordt iets vaster gezet, waardoor de vis iets minder ruimte krijgt. Na enkele minuten en nog enkele vergeefse pogingen om de rotsen of de struiken te bereiken is het zover, ik bewonder deze mooie vechter op de kant. Precies 9.200 gram en 90 cm lang, een vis om U tegen te zeggen. Daarna proberen we nog een drietal andere plaatsen uit, maar de vissen willen niet meer. Om 14.30 uur leggen we terug aan bij de lodge. Norman wil om 16 uur nogmaals proberen bij de watervallen, Helmut gaat mee, maar ik besluit om zelf bij de lodge te vissen. De gemiste vissen van de vorige dag blijven me intrigeren, en ik wil beslist tonen dat het zo niet kan. Op mijn eerste worp zie ik een zwarte schim volgen, maar die mist de spinner. Tegen de verwachting in is het op een van de volgende worpen wel raak. Een kleine Anjoumara van circa 2 kg maakte het ondiepe water onveilig, en zag in mijn spinner een lekkere hap. Voor de volgende aanbeten moet ik wat geduld hebben, maar zo rond 17 uur krijg ik geregeld aanbeet. De vissen presteren het echter om zoals de vorige dag door jumpen het spinstangetje zodanig te verbuigen, dat de sluiting opengaat, en de vis met de spinner weet te ontsnappen. Ten einde raad besluit ik er een kleine drijvende plug (5cm) aan te knopen. Nu blijven de vissen wel aan de haak, en hoewel niet groot, circa 20cm zijn het fanatieke vechters. Norman noemde ze achteraf Moroko. Ik probeer enkele verschillende plugjes uit, en met allen weet ik wel een vis te vangen. Pas als het begint te schemeren valt de beet stil. Resultaat 6 vissen. Ondertussen zijn Helmut en Norman ook terug. De rivier bij de watervallen was door regen verderop echter fors gestegen, en de stroming maakte vissen daar onmogelijk. Uiteindelijk mocht ik dan ook blij zijn met mijn keuze die namiddag. Die avond bleven we wat napraten, waarbij we talrijke nieuwe ideeën opdeden voor misschien een volgende vistrip.

DAG 7
Het is vroeg in de morgen als we ons klaar maken voor vertrek naar het vliegveld. In de nabijheid van het vliegveld ligt de Corantijn rivier, en daar willen we nog even onze hengels uitwerpen. Ruim anderhalf uur later zijn we ter plaatse. De rivier zelf is hier enorm breed, diep en fel stromend. Norman zet ons af bij de eerste de beste plaats, echt gezellig of veelbelovend ziet het er hier niet uit, maar we hebben dan ook geen tijd om naar iets beter uit te kijken. Na het optuigen van de hengels rest ons slechts max 2 uur. Er zitten hier grote meervallen, dus start ik met bodemlood en een stuk vis als aas. Het lood van 70 gram is echter niet zwaar genoeg, en de stroming brengt het naar de oever. Maar ondanks dit krijg ik beet. Niet van de verwachte Meervallen, maar van piranha's, die het aas in een mum van tijd verorberen. Ik weet er 3 stuks te vangen, ze zijn niet echt groot, maar de drie bosjes jongens in de buurt zijn maar wat blij dat ze mogen meenemen. Helmut heeft ondertussen verschillende aanslagen gekregen op zijn spinner en plug, maar weet geen enkele vis te landen. Ik besluit dan maar om het even te proberen, en maak zo kennis met mijn eerste pauwoog cichlide. De vis neemt de spinner met al zijn kracht, en probeert hem daarna met jumpen en runs naar de begroeiing terug kwijt te geraken. Maar het is tevergeefs, en enkele minuten later hou ik voor het eerst een tucanari in de hand. Ondertussen is het tijd voor ons vliegtuig, een gammele cesna die ons in een uur terug naar de Hoofdstad brengt. De vlucht zelf is fascinerend. Het heeft ons een goede indruk van de uitgestrekte jungle met hier en daar een rivier die het oerwoud doorkruist. Over het volledig traject kon ik nergens een teken van bewoning zien tot we in de buurt van de hoofdstad kwamen. Aangekomen staat de vrouw van Norman ons op te wachten. Zij brengt ons eerst naar de hengelsportzaak, waar we ons materiaal wat willen aanvullen. We kopen er wat stalen onderlijnen en lood, en een boothengel als vervanging van de gebroken hengel. Dan naar het hotel, eten, en gaan stappen in de uitgangsbuurt.

Lees verder >>>
Dag 8 t/m 13, Brokopondo stuwmeer & vertrek

Dag 1 t/m 3
Dag 8 t/m 13

<<<Terug naar
Dag 1